Πως μπορείς να περιγράψεις τα συναισθήματα σου όταν αυτά εναλλάσσονται και ταυτόχρονα είναι αμφίθυμα;
Πως μπορείς μέσα σε λίγες λέξεις και μέσα από μια ανάρτηση να εκφράσεις όλα όσα ένιωσες, και βίωσες σε αυτό το τετράχρονο ταξίδι;
Ήταν Ιούνιος του 2010 όταν ήρθε η οργανική τοποθέτηση στο 1ο Νηπιαγωγείο Νέας Φώκαιας. Στην αρχή ήταν όλα άγνωστα. Το χωριό, οι άνθρωποι, οι συνάδελφοι. Με τον καιρό όλα έγιναν διαφορετικά, γνώριμες εικόνες που αρχίζεις να αγαπάς, να νοιάζεσαι, να παλεύεις για να τις κάνεις ακόμη καλύτερες.
Τέσσερα χρόνια, 53 παιδιά, 9 συνάδελφοι, και μία σταθερά πάντα και κάθε χρόνο... η Μάγδα, η προϊσταμένη του 1ου Νηπιαγωγείου, που πάντα στις αναρτήσεις μου στο blog, την ανέφερα ως κ. Τοπάλογλου Μαγδαληνή.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θα την προσφωνώ με το μικρό της όνομα, έτσι απλά, όπως την προσφωνούσα καθημερινά.
Ήρθε λοιπόν, μετά από τέσσερα χρόνια, και η δική μου σειρά να τοποθετηθώ κάπου πιο κοντά στο σπίτι μου, όπως όλοι οι συνάδελφοι παλεύουν και προσπαθούν σε αυτόν τον αγώνα που ξεκινάει από την ημέρα του διορισμού τους.
Μετά από δέκα χρόνια, λοιπόν, ενημερώθηκα εχθές πως τοποθετήθηκα οργανικά στο 2ο Νηπιαγωγείο Νέας Τρίγλιας.
Είναι μεγάλη η χαρά μου, αυτό ήθελα τόσα χρόνια, και κάθε χρόνο το προσπαθούσα. Άλλωστε είναι και μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων εδώ που τα λέμε για όλους μας να βρεθούμε κοντά στο σπίτι μας κάποια στιγμή.
Από την άλλη δεν κρύβω πως η καρδιά μου έχει και ένα βάρος. Και αυτό συμβαίνει πάντα όταν αφήνουμε ένα σχολείο για να πάμε σε κάποιο άλλο, αλλά αυτό που αφήσαμε το αγαπήσαμε, το στηρίξαμε και το υποστηρίξαμε για αρκετά χρόνια. Και όχι μόνον. Οι σχέσεις πρέπει να είναι αμφίδρομες για να φθάσεις στο σημείο να στεναχωριέσαι για το σχολείο που αφήνεις. Αυτό συνέβη όλα αυτά τα χρόνια και στη Νέα Φώκαια. Η αγάπη που εισέπραξα είναι η αιτία να έχω τούτη τη στιγμή αμφίθυμα συναισθήματα. Αγάπη από τις συναδέλφους, τα παιδιά, τους γονείς, τους συγχωριανούς.
Γιατί πλέον για μένα η Νέα Φώκαια είναι το δεύτερο χωριό μου, που πάντα θα αγαπώ, θα σκέφτομαι, και θα καμαρώνω όταν θα μαθαίνω να γίνονται όμορφα πράγματα εντός και εκτός σχολικού περιβάλλοντος. Μετά από τέσσερα χρόνια καθημερινής παρουσίας νιώθεις και εσύ ότι είσαι μέρος αυτής της κοινότητας. Και ας μην φτιάξαμε ποτέ αυτόν το σύλλογο που λέγαμε, "Σύλλογο Ελαιοχωριτών και φίλων Νέας Φώκαιας". Βέβαια από την άλλη σκέφτομαι, και κάπως μου φεύγει αυτό το βάρος από την καρδιά, πως τουλάχιστον έχω και θα έχω την ευκαιρία να βρεθώ ανά πάσα ώρα και στιγμή στη Νέα Φώκαια. Δεν είμαστε δα και τόσο μακρυά. Και αυτό είναι μια παρηγοριά αλλά και μιαν αλήθεια.
Γιατί είναι άλλο πράγμα να αποχαιρετάς τους μαθητές σου από το Νηπιαγωγείο και να έχεις την ευκαιρία να τους συναντάς που και που στο ίδιο το χωριό, στις παρελάσεις, σε γιορτές, σε εκδηλώσεις, να βλέπεις και να μαθαίνεις από τους γονείς τους, που συναντάς καθημερινά στην αυλή ,για την πρόοδο τους, τις νέες τους εμπειρίες στο Δημοτικό σχολείο, να έχεις μαθητές σου τα αδελφάκια τους που τα γνώρισες 1, 2 ή 3 χρονών και ήρθε η ώρα και αυτά να φοιτήσουν στο Νηπιαγωγείο, και άλλο πράγμα να φύγεις εντελώς από το χωριό και να τους βλέπεις μεν αλλά πιο σπάνια.
Ας είναι... και αυτό είναι κάτι. Και για να πούμε την αλήθεια όταν οι άνθρωποι αγαπιούνται πότε δεν χάνονται. Και έπειτα είναι και αυτό που λέει ο ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΤΕ ΣΑΙΝΤ- ΕΞΥΠΕΡΥ "Να το μυστικό. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν".
Γνωρίζοντας πως αυτή η εξέλιξη είναι για καλό και έχοντας κατά νου και καρδιά όλα όσα πέρασα αυτά τα τέσσερα χρόνια, έφθασε για μένα η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού.
Και κάθε αποχαιρετισμός όταν είναι δύσκολος ένα πράγμα σημαίνει, ότι αποχαιρετάς κάτι που αγαπάς πολύ.
Συνηθισμένη κάθε Ιούνιο να αποχαιρετώ συναδέλφους που είτε έφευγαν, είτε ήταν αποσπασμένοι στο σχολείο μας, κάθε Σεπτέμβριο είχα την Μάγδα, περιμένοντας τις νέες συναδέλφους, και ξεκινούσε η χρονιά σε γνώριμα πλαίσια. Τώρα πρέπει να αποχαιρετίσω και την Μάγδα για πρώτη και τελευταία φορά.
Να την αποχαιρετίσω και να την ευχαριστήσω γιατί όλα αυτά τα χρόνια κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι την έβλεπα με ένα χαμόγελο, γιατί ακόμη και όταν καμιά φορά είχαμε εμπόδια και δυσκολίες σε οτιδήποτε, έβρισκε την λύση με ηρεμία, γιατί πάντα ήταν ανοιχτή σε προτάσεις, ιδέες και σκέψεις μου (και αν ήταν κάποιες παλαβές απλά γελούσε), γιατί στο σχολείο μας η καθημερινότητα κυλούσε με αρμονία μεταξύ των συναδέλφων, γιατί δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις, γιατί πάντα ένιωθα ισότιμη, γιατί όλα συν- αποφασίζονταν, γιατί ανέχτηκε την αγάπη μου στην τεχνολογία και την υποστήριζε και με την βοήθεια του εκάστοτε συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, εξοπλίσαμε τα 2 Νηπιαγωγεία μας άριστα τεχνολογικά, γιατί ανέχτηκε την αγάπη μου στην ζαχαροπλαστική και πάντα με στήριζε στις παρασκευές γλυκών με τα παιδιά, γιατί με άκουγε με χαμόγελο πάντα να λέω πως στο καινούργιο μας σχολείο, όταν με το καλό γίνει, θέλω να φτιάξουμε κοτέτσι στην αυλή και πολλά παρτέρια να φυτεύουμε λαχανικά και λουλούδια και μια μεγάλη κουζίνα μέσα για τα γλυκά μας, γιατί δεν βαρέθηκε ποτέ να με διορθώνει το "ε" και το "αι" στα γραπτά, γιατί με ανέχτηκε τόσα χρόνια να χρησιμοποιώ πλαστελίνη στις κατασκευές μας και ξέρω πως κάθε φορά που θα βλέπει πλαστελίνη θα με θυμάται.
Μάγδα σε ευχαριστώ που μου έμαθες να αντιμετωπίζω με ηρεμία, χαμόγελο και χιούμορ τα πράγματα στη ζωή και ας μην το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή. Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξες, για όλα όσα έκανες για μένα και τα οποία ήταν πολλά, για όλα όσα μου έμαθες, για όλα όσα θα ήθελες ακόμη να μου μάθεις.
Τέσσερα χρόνια...
53 παιδιά: Αλέξανδρος, Ανδρέας, Μανουέλ, Τισιάν, Τσιλάϊντα, Αλεξάνδρα, 'Εντζι, Φερνάντα, Ντισουέλ, Οριέλα, Αλτέα, Γρηγόρης, Γιάννης, Μανόλης, Βανέσα, Βασιλική, Μαρσέλ, Γιάννης, Σωτήρης, Κωνσταντίνος, Μορφούλα, Βάλια, Άγγελος, Γιώργος, Δημήτρης, Δημήτρης, Αμαλία, Ευαγγελία, Βάλια, Δέσποινα, Άγγελος, Αλίσια, Μαριμπέλα, Άννα- Μαρία, Αναστάσης, Γιάννης, Γκέσι, Χρήστος, Δανάη, Θοδωρής, Κωστής, Χαράλαμπος, Μαίρη, Γιώργος, Αστέρης, Ορέστης, Λεωνίδας, Δάφνη, Αναστασία, Μαρία, Ζωή, Μαρία, Ορέστης...,
9 συνάδελφοι Μάγδα, Στέλλα, Σοφία, Μαίρη, Γεωργία, Κούλα, Αφροδίτη, Άννα, Ιφιγένεια.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τους ανθρώπους που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι, σε αυτό το χωριό... συναδέλφους, γονείς, σύλλογος, παιδιά, απλοί συγχωριανοί και όλους όσους μας βοήθησαν στο δύσκολο μα συνάμα πολύ σημαντικό έργο μας.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτά τα τέσσερα πολύ σημαντικά και όμορφα χρόνια, για όλα όσα βίωσα, για την εκτίμηση που είδα στο πρόσωπό μου από συναδέλφους και γονείς, για την άριστη συνεργασία με τους συναδέλφους και τους γονείς, για την αγάπη που εισέπραξα από συναδέλφους, γονείς και από τα ίδια τα παιδάκια μου. Και αυτό είναι ίσως και η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Άλλωστε είπαμε αυτό είναι το μυστικό.... η αγάπη
Με εκτίμηση
η Νηπιαγωγός Τσιρίμπαση Ελένη
